Grosphus ankarana

Odkrywca: Lourenco & Goodman Rok: 2003 Nie wymaga rejestracji

Grosphus ankarana (c) Jakob Lehner

Nazwa łacińska:	Grosphus ankarana
Systematyka:	Gromada: pajęczaki (Arachnida) Rząd: skorpiony (Scorpiones) Rodzina: Buthidae Rodzaj: Grosphus
Wygląd:	Skorpion dorastający nawet do 15cm. Pedipalpy koloru pomarańczowego - czerwonego, odnóża jasne bez plam.
Ciekawostki:	Gatunek skorpiona nie polecany do hodowli grupowej. Młodym osbnikom powinniśmy zapewnić w terrarium pochyły kawałek kory, który ułatwi im przechodzenie kolejnych wylinek.
Występowanie:	Madagaskar. Występuje w pasmie górskim Ankarana.
Biotop:	Miejsce występowania skorpiona porasta sucha liściasta roślinność.
Temperatura °C:	W dzień 30°C, w nocy nie kilkustopniowy spadek.
Wilgotność powietrza %:	50-70%.
Wielkość samca:	Około 7,0cm
Wielkość samicy:	Może dorastać nawet do 15cm.
Długość życia:	Brak wiarygodnych danych.
Typ terrarium:	Dla skorpionów zamieszkujących lasy tropikalne
Aktywność:	Nocna
Siła jadu:	Umiarkowany jad
Hodowla grupowa:	Nie polecany do hodowli grupowej.
Gatunek niebezpieczny wg rozporządzenia:	Nie
Temperament:	Temperament trudny do określenia (cecha osobnicza)
Szybkość ruchu:	Szybki
Wielkość terrarium:	20x20x25cm
Żywienie:	Skorpion chętnie zjada świerszcze, mniejsze gatunki karaczanów, czy larwy mącznika młynarka.
Rozmnażanie:	Samica rodzi około 30-40 młodych. Ciąża może trwać nawet 8 miesięcy.
Rozpoznawanie płci:	Liczba "zębów" na pektynach u samicy wynosi od 31 do 35, natomiast u samca 36 do 41.
Polecany dla:	Początkujący

Opis gatunku:

Występowanie:
Grosphus ankarana to gatunek zamieszkujący masyw Ankarana na Madagaskarze.

Podstawowe wiadomości:
Jako członek rodziny Buthidae, nie dysponuje najsilniejszym jadem, aczkolwiek nie należy go lekceważyć. Operując przy nim należy zachować ostrożność, przede wszystkim ze względu na duży temperament, ruchliwość i błyskawiczne ataki. Podstawowe ubarwienie: czerwono-żółte z szaro-żółtym lub szaro-czerwone. Osiągają 12 cm w przypadku samic i ok. 10,5 cm w przypadku samców. Dane te pochodzą z pomiarów hodowlanych, podobno w naturze samice osiągają nawet 15 cm długości ciała.

Ponieważ jest bardzo podobny do gatunku G. flavopiceus, należy zwrócić uwagę na cechy, które go wyróżniają: [1]

ogólnie większy rozmiar, czasem nawet dwukrotnie;
większa ilość zębów na pektynach u obu płci, w stosunku do obu płci gatunku G. flavopiceus;
14-15 rzędów granulacji na tibii pedipalp;
dłuższe i bardziej zakrzywione lamella na żeńskich pektynach, obejmujące zasięgiem 3 zęby.

Biotop:
Zamieszkuje suchy liściasty las i skalne rumowiska, których nie brakuje w górach Ankarana.

Terrarium:
Jest to średniej wielkości skorpion, powierzchnia 25x25x20cm będzie wystarczająca. W przypadku kilku osobników musimy odpowiednio zwiększyć terrarium i zapewnić sporą ilość kryjówek. Przy karmieniu należy mieć również na oku skorpiony, ponieważ sprzeczki mogą doprowadzić do zjadania się.
Jako podłoża stosujemy mieszankę włókna i piasku w stosunku 7 do 3. Kryjówki najlepiej sporządzić z wapiennych i krzemiennych kamieni, pamiętając o tym aby były stabilnie umocowane. jako dodatek możemy zastosować sztuczne roślinki. Wszystko to razem będzie praktycznie, zapewni skorpionowi dodatkowe chropowate powierzchnie oraz nie będzie niczym dziwnym dla jego otoczenia, ponieważ w naturze występuje w suchych liściastych lasach, wśród skalnych ekspozycji górskich.

Temperatura i wilgotność: {Wilgotność:2/4}
U tego gatunku wilgotność utrzymujemy na poziomie 50-70%, zraszając raz na kilka dni delikatnie terrarium. Temperatura 30 stopni Celsjusza w dzień, a do 25 stopni w nocy, będzie w sam raz.

Jad: {Jad:2/4}

Dymorfizm płciowy:
Samiece posiadają 31-35 zębów na paktynach oraz blaszkę tzw. lamella'ę, samce zaś posiadają 36-41 zębów na paktynach.

Pokarm:
Tak jak inne skorpiony G. ankarana karmimy pokarmem dostosowanym do jego rozmiarów. Preferuje ruchliwą karmówkę i jest bardzo żarłocznym gatunkiem, który poradzi sobie bez większych problemów z owadami nawet większymi od siebie.

Uwagi:
Grosphus ankarana to bardzo ładny i rzadki gatunek, który łatwo pomylić z zamieszkującym te same rejony G. flavopiceus. Ze względu na usposobienie polecamy go średnio-zaawansowanym hodowcom.

Bibliografia: